Jos. Een grote stevige man. Hij had ruim 40 jaar als buschauffeur gewerkt. Tijdens de pensioen in zicht training bleef hij wat op de achtergrond en was hij niet zo spraakzaam. Maar toen hij het woord nam werd het stil in de groep, doodstil. Aarzelend begon hij te vertellen over zijn allerlaatste dag op de bus. “Die dag was eigenlijk niet veel anders dan anders; ik reed een bekende route, ik kende de haltes en ik kende ook de mensen die instapten. De vaste vertrouwde gezichten. Maar halverwege de dag merkte ik dat alles steeds meer ‘binnenkwam’ . Ik hoorde heel scherp het geluid van de deuren, zo’n zoeffff, als die open en dicht gingen. Het geluid als op het knopje werd gedrukt, alsof het veel harder was dan normaal. Passagiers die met elkaar praatten, lachten, die mij gedag zeiden, het was heel indringend. Ik was er steeds best nuchter over geweest, over dat ik niet meer op de bus zou zitten, en opeens voelde ik echt dat dit mijn allerlaatste busrit was. Dat ik nu nog de knop van de deuren bediende, maar straks niet meer. Een kippenvel-moment”.
In alle pensioentrainingen wordt het onderwerp ‘afscheid nemen’ besproken. Afscheid nemen van je collega’s en van je werk, ieder beleeft dit op zijn eigen manier en doet het op zijn eigen manier. Hoe je het ook doet, belangrijk is om er bewust bij stil te staan, het moment als het ware te markeren. En vaak helpt het ook om er niet alleen over te praten, maar het ook te ervaren en te ‘doorvoelen’. Dit betekent niet dat het gelijk een tranendal hoeft te worden, maar veeg het gevoel dat je hebt niet onder het tapijt. Want dan krijg je er later last van. Goed afscheid nemen is belangrijk.
De laatste rit van Jos eindigde bij het busstation. Hij drukte voor de laatste keer op de knop om de deuren te openen, keek in zijn spiegel naar de passagiers die uitstapten, haalde de sleutel uit het slot. Met een diepe zucht. Want natuurlijk had hij er helemaal vrede mee dat hij zou stoppen. 40 jaar op de bus en al die onregelmatige diensten; het was mooi geweest. Samen met zijn vrouw keek hij ernaar uit om meer tijd samen door te brengen en met de kleinkinderen.
Jacqueline Hovius | Maaike Verheul, februari 2021