Afscheid nemen van je werk is niet een kwestie van de deur van je werkzame leven dicht doen, de draad van je nieuwe levensfase oppakken en gewoon verder leven. Dat is bijna niet mogelijk als je meer dan 40 jaar hebt gewerkt. Werken is in de loop van al die jaren onder je huid gaan zitten. Het is vanzelfsprekend, het is niet meer weg te denken uit je leven, onlosmakelijk met je verbonden. Zelfs ‘s nachts wakker liggen van problemen (waarvan je dacht dat je de eigenaar was haha) hoort erbij.
Nu bij mij het afscheid van het werk met rasse schreden nadert, knagen de gedachten. Hoe moet dat straks als dit alles er niet meer is en mijn ‘werkharnas’ losjes naast me op de grond ligt of in de kast hangt? Ben ik er klaar voor om het weer op te pakken als het nodig is? Want het Hollandse werkethos zit me in het bloed. Wat of wie blijft er over zonder werk? En wat doe ik met al die nieuwe beschikbare tijd? 24 uur per dag, 168 uur per week.
Als trainer pensioen in zicht is het me vaak gevraagd: “wat ga jij doen als je straks gestopt bent?” Lange tijd kon ik me verschuilen achter de opmerking dat het in de training niet om mij ging, maar om de deelnemers. Nu geef ik soms wat prijs. Over mijn droom die nog ‘ingepakt’ op een inwendige plank klaar ligt, als een cadeau, om een paar maanden een huis te huren ergens in Zuid-Europa.
De crux is dat je voor nieuwe dingen rust nodig hebt. En dan niet de rust die je voelt als je op de bank zit met een kop koffie, maar de rust in je hoofd. Alleen vanuit een leeg gevoel, zonder druk of ‘moeten’, kan er iets nieuws ontstaan. En dat kost tijd. En die is er. Dus ik néém de tijd.
Jacqueline Hovius, februari 2021